Juni/Juli

Zwemmen

De kinderen hebben in Nederland 5 resp.2 jaar geleden hun zwemdiploma A gehaald maar waren niet meer te bewegen om verder te gaan zo erg vonden ze de zwemlessen. Nieuw land nieuwe kansen, ik heb ze uiteindelijk voor een voldongen feit gezet. Met veel gemopper en stress gingen ze naar hun eerste zwemles, heel vrolijk waren ze toen ze klaar waren. Met heel veel plezier zwemmen ze nu 2x per week. Het doel bij deze zwemschool is  niet om een zwemdiploma te halen, maar om met plezier te leren zwemmen en de diploma's volgen dan vanzelf. Je ziet ook nooit kinderen die huilen of met tegenzin naar zwemles gaan.

Begin juni mochten ze afzwemmen voor zwemdiploma B, opa was ook net gearriveerd dus het werd een echt feestje.(ook hier was een TV zodat je de wedstrijd NL tegen Denemarken kon volgen). Ze gaan met veel plezier door met zwemmen om in augustus af te zwemmen voor C. Verontwaardigd vroegen ze mij waarom ik ze hier niet eerder op zwemles had gedaan!!!! Guido heeft het zelfs over wedstrijdzwemmen.

Vaderdag

Te gek om in Suriname te zijn en dat je vader precies op Vaderdag bij je is. We hebben een gezellige ochtend. Hoewel Hans behoorlijk ziek is, hij heeft een dubbele oorontsteking.

Voor de middag zijn we uitgenodigd voor een verjaardag in Groningen. We twijfelen om te gaan omdat Hans ziek is, maar we gaan toch. In Groningen is er een groot feest omdat de Boeroes (Nederlandse boeren) 165 jaar geleden in Suriname aankwamen. Daar gaan we ook even kijken, nog niet eerder in Suriname zoveel blanken bij elkaar gezien. Verder is het een gewoon Surinaams feest met veel eten en muziek. Daarna naar de verjaardag, die was op een mooie locatie aan de Saramacca rivier. (ook hier een tv om de WK te volgen).

Dolfijnen

We zijn bij het vorige bezoek van opa al naar de dolfijnen geweest, maar hij wilde graag nog een keer. En wij kunnen er ook geen genoeg van krijgen dus daar gaan we weer. We krijgen een spectaculaire show te zien. We zien zo'n 30 dolfijnen met hoge snelheid uit de oceaan de rivier in zwemmen, in de rivier gaan ze spelen. Ze springen en zwemmen rond de boot, fantastisch.

Zou dit echt de laatste keer zijn dat we deze trip maken?

Matapica

Zaterdag gaan we met opa naar Matapica. Hans blijft jammer genoeg thuis om voor de honden te zorgen. Hans vindt het niet zo erg hij heeft nog steeds last van de dubbele oorontsteking en kijkt ook graag naar het WK. We twijfelde of we wel konden gaan omdat Daphne woensdagnacht ziek was geworden en nog steeds koorts had, en Guido ook lichte koorts had. Maar we hadden er zoveel zin in dat we toch hebben doorgezet. We hebben er geen spijt van gekregen, alleen de boottocht er naar toe was al de moeite waard.

In een heel smal bootje varen we door een smalle sloot, we gaan onder een lage brug door dus allemaal bukken. Vervolgens zie ik een soort 'kluun' plek, en nu? Met volle vaart varen we een stuk het hout op, wij stappen uit, en 3 man duwt de boot over de heuvel heen. We varen weer verder en dan opeens varen we een betoverend mooi meer op, vol met waterlelies en mooie vogels. Het meer is zo glad als een spiegel en de lucht is strakblauw. Later varen we door het moeras en zien weer mooie vogels, maar de bootsman mag van de kinderen niet meer stoppen om te fotograferen, omdat het er zo stinkt.

Dan plotseling zien we de zee en het strand, fantastisch. Ik ga met Guido de zee in, wow wat een stroming, we komen er met moeite weer uit. Niet voor niets dat de ontdekkingsreizigers dit de wilde kust noemden. 's Avond om 21.00 uur worden we opgehaald door de gids, samen met 3 Amerikanen gaan we het strand op. Het lopen in de zwoele lucht op het door volle maan verlichte strand is al bijzonder. Nu zoeken naar sporen van schildpadden. Guido voelt zich ziek en het is lastig om het tempo van de anderen bij te houden dus wij lopen wat achter. Guido zegt “ ik zie een klein schildpadje”. “Nee joh dat is een krab”. Ik ben amper uitgesproken of de gids zegt “ kijk kleine schildpadden”! Er is net een nestje uitgekomen, het zijn er zeker 10. Er loopt er zelfs een over mijn blote voet heen. De kinderen mogen de schildpadjes oppakken en in zee zetten. Een stukje verder graaft de gids een nestje uit, en we zien de schildpadjes uit hun ei komen. Wat een geweldige ervaring. Nu weer 3km terug over het mulle strand, Guido had het behoorlijk zwaar. Als we terugkomen is het al 23.15 uur! Het ziet er gezellig uit bij het kampement, met kampvuren en overal olielampen (er is geen elektriciteit).

De volgende ochtend om 6.15 uur loop ik met Daphne alweer op het strand, er is niets of niemand te zien behalve lege schildpadeieren. Als we terugkomen zijn opa en Guido ook wakker en nemen we een frisse duik in de zee. Dan een 'douche', er is geen stromend water, het water wordt opgevangen in regentonnen. Je tapt water in een emmer en met een bakje gooi je water over je heen. Guido gaat daarna de hangmat in en valt direct in slaap. Als hij wakker wordt wil hij graag naar huis, hij voelt zich ziek. We hebben geluk we zouden pas om 12.00 uur weggaan maar de bootsman is er al, dus we kunnen meteen (10. 30 uur) vertrekken. Het is weer een adembenemend mooie tocht terug, jammer als de trip voorbij is.

Keti Koti

Op 1 juli 1863 werd de slavernij afgeschaft in Suriname, 1 juli is dan ook een nationale feestdag. Officieel heet deze dag de Dag der Vrijheden, de gebruikelijke naam is Keti Koti (gebroken ketenen) of Manspasi (emancipatie). Het is een feest zijn voor alle Surinamers, niet alleen de nazaten van de slaven. Als ik met Daphne (Guido is nog ziek en opa maakt een trip naar Brownsberg) even de stad in ga zien wij toch weinig anderen dan deze nazaten. Het is een kleurrijk gebeuren, maar we voelen ons niet echt op onze plaats op dit feest. Op televisie zijn er de verschillende documentaires over de slavernij dan zie je dat dit nog heel veel impact heeft op de nakomelingen van de slaven.

Peperpot

Omdat Guido nog ziek is ga ik alleen met mijn vader naar de Peperpot plantage.  Als we op de plantage lopen worden we overvallen door een tropische regenbui en we schuilen onder de bamboe. Dan horen we een hoop kabaal uit de bamboe komen. Het zit er vol met apen! Als we het wandelpad teruglopen praten we over de dieren die hier allemaal leven en dat we jammer genoeg nog geen jaguar hebben gezien. Ik ben nog niet uitgesproken of een stukje voor ons steekt er eentje over!!! Mijn vader heeft het jammer genoeg niet gezien en kon het ook niet geloven. Ik kan precies aanwijzen waar hij liep en ja hoor daar zien we de sporen van de jaguar in het zand. We gaan naar huis omdat Daphne tennis- en zwemles heeft. De volgende dag gaan we met Daphne terug naar de Peperpot plantage en zien weer heel veel apen en mooie vlinders.

De 2,5 week zijn voorbijgevlogen, jammer dat de kinderen ziek waren, maar toch waren het leuke weken. Afscheid nemen blijft lastig maar over 2 maanden zijn we alweer in Nederland.